Zullen-We-Anders-Weer-Eens-Iets-Schrijven-Zondag
Door: Li-Anne
Blijf op de hoogte en volg Li-Anne
14 Augustus 2016 | China, Huangshan
Naarmate er meer tijd tussen posts gaat zitten, is het een goede oefening voor mijn geheugen om bij te houden waar ik ook alweer ben.
Niet getreurd, ik heb het nog redelijk op een rijtje en de eerste dagen van 2016 heb ik op de Gele Berg doorgebracht.
Het idee kwam vrij op de valreep. Doordat de Chinezen het grote nieuwjaarsfeest volgens de maankalender vieren, is het 'Westerse' Nieuwjaarsmoment altijd vrij anti-climactisch (net zoals de kerstsfeer hier ook te verwaarlozen is). Desalniettemin heerst bij mij als buitenlander in China wel degelijk het nieuwjaarsgevoel, dus toen er in een Wechatgroepje iemand naar de Gele Berg ging, sloot ik me graag aan.
We gingen behoorlijk vroeg op pad en eerlijk gezegd had ik niet gelijk een beeld met wie ik op pad ging, behalve dat het een Chinese dame was. Toen we eenmaal uit de trein stapten om elkaar te vinden, we hadden apart tickets gekocht dus zaten niet naast elkaar, bleek dat we elkaar al een keer eerder op een evenement hadden gezien. Het eerste wat haar opviel, ik had een koffertje mee (want had toen nog geen rugzak in China). 'Ik heb nog nooit iemand gezien die een koffer meeneemt de bergen in.' Zei ze toen ze me zag. Het eerste wat mij opviel, ze had suède sleehakken aan. 'Ik heb nog nooit iemand gezien die op sleehakken de bergen in gaat.' Dacht ik uiteraard bij mezelf.
Nadat we met de bust aan de voet van de berg waren, was de eerste dag van het nieuwe jaar alweer grotendeels voorbij. We aten een late lunch, maakten een kort rondje door het toeristische bergdorpje en gingen na een informatieavond in het hotel op tijd naar bed. De volgende dag moesten we vroeg op.
Op 2 januari stonden we op tijd op en namen de bus naar het echte park. Eenmaal echt in de bergen, stond er een onvoorstelbaar lange rij. Uiteraard werkte het snelle elektronische systeem niet, dus mijn reisgenoot, Ivy genaamd, offerde zich op. Nadat we het ticket hadden konden we weer in de kabelbaan stappen, waar uiteraard ook een rij voor was, om bij het echte werk te komen. Uiteindelijk heeft het alles bij elkaar wel meer dan 2 uur gekost voor we konden beginnen met lopen. Gelukkig hadden we aan bergen geen gebrek toen we eenmaal op de juiste plek waren.
Chinese en Aziatische natuurparken zijn anders ingericht dan de Westerse. Wat altijd opvalt, er zijn geen paden maar trappen. Trappen omhoog, trappen omlaag, trappen van steen, hout of staal. Daarnaast heeft ieder uitzichtpunt een speciale, poëtische naam waarbij vaak veelvuldig naar het dieren- dan wel mensenrijk wordt gerefereerd. Tenslotte zie je een grote variëteit aan mensen rondlopen. Wij waren in het laagseizoen en nog moest je voor sommige uitzichtpunten in een rijtje er naartoe, duwen en trekken om iets te zien.
Grofweg zijn er ongeveer drie types te ontwaren. Aan de ene kant heb je de outdoor fanaat die een helm, regenjas, afritsbroek, degelijke (nieuwe!) wandelschoenen, handschoenen, kol en stokken heeft aangeschaft. Deze types zien er hetzelfde uit als de reclames voor outdoormerken. Wat het allemaal nog een beetje overdrevener maakt, is het feit dat deze mensen met al hun bergbeklimspullen nauwelijks de echte natuur in hoeven met alle trappen. Daar maakt het andere extreem goed gebruik van, de mensen in hun zondagse kleren. Voor Chinezen gaat het hierbij altijd om een zekere mate van glitter op liefst elk kledingstuk, glimmende (nep)leren schoenen voor de heren en hakken voor de dames. Deze hakken variëren gerust van 5 tot 10 cm hoogte. wellicht iets prettiger de berg op, maar bij de gedachte alleen al dat er onherroepelijk ook veel trappen naar beneden mee moeten worden bedwongen, geven mijn knieën al de geest.
Als laatste groep zijn er de recreatievelingen. Deze zijn of in hun dagelijkse kloffie gekleed, en neigen daarmee iets meer naar de zondagsgangers, of hebben wel een paar stevigere schoenen aan, dus zijn duidelijk met de outdoorstypes gaan winkelen. Behalve bergen, kun je in ieder geval je ogen uitkijken.
Maar de bergen doen zeker niet onder voor de mens. De Gele Berg, en vele andere berggebieden in China, staan bekend om wolkenzeeën. Wij hadden daarentegen stralend blauwe luchten, met wat wolkenflarden. Niet helemaal zoals het hoort, maar daarom zeker niet minder mooi. De route die we liepen stond grotendeels vast met wat uitlopers hier en daar naar toppen en vergezichten. Uiteindelijk is het echter op een gegeven moment goed geweest en moet je toch naar beneden. Om het jaar goed te beginnen en om geld te sparen, hadden we bedacht naar beneden te lopen. In principe zou na een bepaald moment er toch alleen maar trappen naar beneden zijn, dus dat moest goed komen.
Uiteraard was dit een misplaatst optimisme aan onze kant. Het duurde veel langer dan verwacht totdat we enkel naar beneden hoefden, tussendoor was het veel op en neer, en toen dat het vooruitzicht werd, werd het er niet beter op. Trappen op lopen is vermoeiend, en dan hebben wij nog de allerhoogste toppen (rond de 1800 meter) met trappen die ongeveer recht omhoog leken te gaan moeten mijden omdat ze gesloten waren, maar je weet pas echt hoe vermoeiend naar beneden lopen is als je het 3 uur achter elkaar doet. Alsof ze het expres doen, zie je ook regelmatig de mannetjes die in het park of de hotels op de berg werken als berggeitjes naar boven en naar beneden gaan met lichte tred, ondanks alle spullen die ze vaak meetorsen.
Uiteindelijk hebben we het gehaald en konden we van een welverdiende maaltijd gaan genieten. Bij nader inzien had ik nog wel wat harder kunnen inzetten op een massage, want de volgende dag kon ik nauwelijks meer een trap af. Ons reisje was nog niet afgelopen, want er is namelijk een historisch dorpje in de buurt van de Gele Berg. Hoewel behoorlijk toeristisch en met iets te veel kinderkeitjes (als echte Nederlander was ik niet bereid een in mijn ogen fortuin te betalen om mijn koffer ergens achter te laten dus die hobbelde vrolijk achter me aan) en bruggetjes had het toch zeker zo zijn charmes.
Na dit uitstapje was het toch echt tijd om terug te gaan naar Beijing met de trein. De volgende vijf dagen heb ik vervolgens extra tijd moeten incalculeren om in het kantoor te komen. Gelukkig hoefde ik maar 1 trap op en geen drie naar boven...
Ik sport trouwens ook in China, zodat ik nog wel heelhuids dit soort avonturen overleef. Meer over mijn sportervaringen kun je hier lezen: http://tussenwoord.nl/sporten-in-china-winnen-is-het-doel/
Niet getreurd, ik heb het nog redelijk op een rijtje en de eerste dagen van 2016 heb ik op de Gele Berg doorgebracht.
Het idee kwam vrij op de valreep. Doordat de Chinezen het grote nieuwjaarsfeest volgens de maankalender vieren, is het 'Westerse' Nieuwjaarsmoment altijd vrij anti-climactisch (net zoals de kerstsfeer hier ook te verwaarlozen is). Desalniettemin heerst bij mij als buitenlander in China wel degelijk het nieuwjaarsgevoel, dus toen er in een Wechatgroepje iemand naar de Gele Berg ging, sloot ik me graag aan.
We gingen behoorlijk vroeg op pad en eerlijk gezegd had ik niet gelijk een beeld met wie ik op pad ging, behalve dat het een Chinese dame was. Toen we eenmaal uit de trein stapten om elkaar te vinden, we hadden apart tickets gekocht dus zaten niet naast elkaar, bleek dat we elkaar al een keer eerder op een evenement hadden gezien. Het eerste wat haar opviel, ik had een koffertje mee (want had toen nog geen rugzak in China). 'Ik heb nog nooit iemand gezien die een koffer meeneemt de bergen in.' Zei ze toen ze me zag. Het eerste wat mij opviel, ze had suède sleehakken aan. 'Ik heb nog nooit iemand gezien die op sleehakken de bergen in gaat.' Dacht ik uiteraard bij mezelf.
Nadat we met de bust aan de voet van de berg waren, was de eerste dag van het nieuwe jaar alweer grotendeels voorbij. We aten een late lunch, maakten een kort rondje door het toeristische bergdorpje en gingen na een informatieavond in het hotel op tijd naar bed. De volgende dag moesten we vroeg op.
Op 2 januari stonden we op tijd op en namen de bus naar het echte park. Eenmaal echt in de bergen, stond er een onvoorstelbaar lange rij. Uiteraard werkte het snelle elektronische systeem niet, dus mijn reisgenoot, Ivy genaamd, offerde zich op. Nadat we het ticket hadden konden we weer in de kabelbaan stappen, waar uiteraard ook een rij voor was, om bij het echte werk te komen. Uiteindelijk heeft het alles bij elkaar wel meer dan 2 uur gekost voor we konden beginnen met lopen. Gelukkig hadden we aan bergen geen gebrek toen we eenmaal op de juiste plek waren.
Chinese en Aziatische natuurparken zijn anders ingericht dan de Westerse. Wat altijd opvalt, er zijn geen paden maar trappen. Trappen omhoog, trappen omlaag, trappen van steen, hout of staal. Daarnaast heeft ieder uitzichtpunt een speciale, poëtische naam waarbij vaak veelvuldig naar het dieren- dan wel mensenrijk wordt gerefereerd. Tenslotte zie je een grote variëteit aan mensen rondlopen. Wij waren in het laagseizoen en nog moest je voor sommige uitzichtpunten in een rijtje er naartoe, duwen en trekken om iets te zien.
Grofweg zijn er ongeveer drie types te ontwaren. Aan de ene kant heb je de outdoor fanaat die een helm, regenjas, afritsbroek, degelijke (nieuwe!) wandelschoenen, handschoenen, kol en stokken heeft aangeschaft. Deze types zien er hetzelfde uit als de reclames voor outdoormerken. Wat het allemaal nog een beetje overdrevener maakt, is het feit dat deze mensen met al hun bergbeklimspullen nauwelijks de echte natuur in hoeven met alle trappen. Daar maakt het andere extreem goed gebruik van, de mensen in hun zondagse kleren. Voor Chinezen gaat het hierbij altijd om een zekere mate van glitter op liefst elk kledingstuk, glimmende (nep)leren schoenen voor de heren en hakken voor de dames. Deze hakken variëren gerust van 5 tot 10 cm hoogte. wellicht iets prettiger de berg op, maar bij de gedachte alleen al dat er onherroepelijk ook veel trappen naar beneden mee moeten worden bedwongen, geven mijn knieën al de geest.
Als laatste groep zijn er de recreatievelingen. Deze zijn of in hun dagelijkse kloffie gekleed, en neigen daarmee iets meer naar de zondagsgangers, of hebben wel een paar stevigere schoenen aan, dus zijn duidelijk met de outdoorstypes gaan winkelen. Behalve bergen, kun je in ieder geval je ogen uitkijken.
Maar de bergen doen zeker niet onder voor de mens. De Gele Berg, en vele andere berggebieden in China, staan bekend om wolkenzeeën. Wij hadden daarentegen stralend blauwe luchten, met wat wolkenflarden. Niet helemaal zoals het hoort, maar daarom zeker niet minder mooi. De route die we liepen stond grotendeels vast met wat uitlopers hier en daar naar toppen en vergezichten. Uiteindelijk is het echter op een gegeven moment goed geweest en moet je toch naar beneden. Om het jaar goed te beginnen en om geld te sparen, hadden we bedacht naar beneden te lopen. In principe zou na een bepaald moment er toch alleen maar trappen naar beneden zijn, dus dat moest goed komen.
Uiteraard was dit een misplaatst optimisme aan onze kant. Het duurde veel langer dan verwacht totdat we enkel naar beneden hoefden, tussendoor was het veel op en neer, en toen dat het vooruitzicht werd, werd het er niet beter op. Trappen op lopen is vermoeiend, en dan hebben wij nog de allerhoogste toppen (rond de 1800 meter) met trappen die ongeveer recht omhoog leken te gaan moeten mijden omdat ze gesloten waren, maar je weet pas echt hoe vermoeiend naar beneden lopen is als je het 3 uur achter elkaar doet. Alsof ze het expres doen, zie je ook regelmatig de mannetjes die in het park of de hotels op de berg werken als berggeitjes naar boven en naar beneden gaan met lichte tred, ondanks alle spullen die ze vaak meetorsen.
Uiteindelijk hebben we het gehaald en konden we van een welverdiende maaltijd gaan genieten. Bij nader inzien had ik nog wel wat harder kunnen inzetten op een massage, want de volgende dag kon ik nauwelijks meer een trap af. Ons reisje was nog niet afgelopen, want er is namelijk een historisch dorpje in de buurt van de Gele Berg. Hoewel behoorlijk toeristisch en met iets te veel kinderkeitjes (als echte Nederlander was ik niet bereid een in mijn ogen fortuin te betalen om mijn koffer ergens achter te laten dus die hobbelde vrolijk achter me aan) en bruggetjes had het toch zeker zo zijn charmes.
Na dit uitstapje was het toch echt tijd om terug te gaan naar Beijing met de trein. De volgende vijf dagen heb ik vervolgens extra tijd moeten incalculeren om in het kantoor te komen. Gelukkig hoefde ik maar 1 trap op en geen drie naar boven...
Ik sport trouwens ook in China, zodat ik nog wel heelhuids dit soort avonturen overleef. Meer over mijn sportervaringen kun je hier lezen: http://tussenwoord.nl/sporten-in-china-winnen-is-het-doel/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
