Dan-Beginnen-We-Maar-Met-Shanghai-Donderdag

In opvolging van mijn vorige verhaal, waar eerlijk gezegd natuurlijk niet direct veel uit bleek, vat ik maar gelijk de koe bij de hoorns en is het een mooi moment om terug te blikken naar mijn tripje Shanghai in september vorig jaar.

Voor de beeldvorming, Peking en Shanghai kun je voorstellen als twee zussen binnen dezelfde familie. Het geeft een beetje het idee van Amsterdam versus Rotterdam. Uiteraard ben ik hopeloos bevooroordeeld door ruim 1 jaar in Peking te hebben gewoond en in Shanghai alles bij elkaar misschien anderhalve week.

Shanghai heeft een aantal nadelen ten opzichte van Peking. Ten eerste het weer, het is vochtig, warm, drukkend, zoveel-zweet-opwekkend-dat-douchen-overbodig-is en heel internationaal. In recente gesprekken op de ambassade hoorde ik (ruwe) schattingen voorbij komen dat er in Peking ongeveer 500 Nederlanders zouden zijn en in Shanghai iets van 1500. Uiteraard heb ik dit uit de wandelgangen en niet van statistieken, dus dit kan heel goed niet de werkelijkheid weerspiegelen.

Verder zijn de mensen in Shanghai vrij berucht om hun persoonlijkheid. De lokale dames zijn pittig en veeleisend, de heren hierdoor meegaand en met een flexibele ruggengraat. Hartelijk zou niet het eerste woord zijn dat bij me opkomt (toegegeven, bij meer mensen in China niet) en er gaan altijd verhalen rond dat mensen worden afgewimpeld als de weg wordt gevraagd (in het Chinees welteverstaan).

Maar dat wil niet zeggen dat het niet leuk is in Shanghai natuurlijk. Er is, zoals op bijna alle plekken in China en Azië, genoeg lekker eten. Wat de stad aan Chinese historie ontbreekt, wordt (deels) gecompenseerd door de tegenwoordig alom bekende skyline. Bovendien is de luchtkwaliteit over het algemeen beter dan in het noorden door de plek aan zee.

De meeste toeristische dingen heb ik 4 jaar geleden in Shanghai gedaan. Ditmaal ging ik vooral naar Shanghai om af te spreken met een goede Portugees-Chinese vriendin, Andreia, die in Macau werkt. Shanghai ligt ongeveer precies in het midden tussen Peking en Macau, plus het was in de week van China's nationale feestdag, dus op de meest toeristische plekken waren sowieso aantallen mensen zoals je ze alleen in Azië tegenkomt.

Andreia en ik hadden elkaar sinds 2014 niet meer gezien, dus het was heel fijn om net in China alweer een bekend gezicht tegen te komen. Wat programma betreft hadden we alles behoorlijk open gelaten. Onze vaste prik als we elkaar zien gaat vooral langs het programma van bubble tea drinken, karaoke zingen, massage doen.

Daarnaast zijn we nog naar een soort klein kunstdistrict geweest, waar overigens duidelijk meer mensen het idee hadden om naartoe te gaan, en naar een park buiten de stad dat het Shanghai van de jaren 50/60 nabootst. Hier spotten we ook wat onbekende bekende mensen en er was, waarom ook niet, een 3D museum. Hoewel dit soort plekken met 3D tekeningen en vaste plekken waar je vervolgens moet staan voor het effect behoorlijk cliché zijn, begrijp ik zeker de aantrekkingskracht. Alleen al de vreugde dat je alles mag aanraken, in combinatie met de noodzaak om het vast te leggen werken uitstekend bij een Chinees publiek.

Overigens is de film Lust, Caution van Ang Lee ook in dit park opgenomen. En een heel slechte film met Jay Chou over basketbal en kungfu die we als soortement van huiswerk van tevoren hadden bekeken.

Al met al was het mooi weer (soms iets te mooi wat leidt tot iets teveel hitte), hebben we onze buik ruim rondgegeten (hotpot in de avond waar je zo lang moet wachten dat je foto's kunt maken, spelletjes kunt spelen en zelfs je nagels in de wachtruimte laten doen. En hotpot in de ochtend, gewoon omdat het kan), konden we nog wat winkelen ertussenin proppen en zelfs een film (die minder slecht was dan hij had kunnen zijn). Zulke reizen kun je niet boeken!